Interview met Brigit Cornelis
In tijden zoals deze, zijn zorg- en verpleegkundigen de echte helden. Veel zorgkundigen werken in de woonzorgcentra of met ouderen, maar nu is alles minder evident. Vandaag interview ik Brigit Cornelis (50). Zij werkt in WZC De Wingerd in Leuven. Zij vertelt haar verhaal over hoe het is om er als zorgkundige te werken in tijden van corona.
“Ik heb een hart voor ouderen”, zegt Brigit, “dat is de reden dat ik deze job ben gaan uitoefenen.” Jarenlang heb ik gezocht naar wat ik graag wilde doen en ik realiseerde mij dat ik een hart heb voor ouderen en hun wil helpen.
Hoe ben je in deze sector terecht gekomen?
Mijn mama is in 2018 ziek geworden. Mijn papa, die toen 81 was, zorgde voor haar tot hij dat zelf niet meer kon. Ik wist altijd al dat ik een hart voor ouderen had, maar ik was pas 49 toen ik uiteindelijk besloot om de switch naar de zorgsector te maken. Mijn mama is uiteindelijk zelf naar een WZC moeten gaan in juni vorig jaar, daar is ze in augustus overleden. Mijn papa leeft gelukkig wel nog, maar nu realiseer ik mij dat een ouder of een geliefde hebben, die in een WZC zit, in deze tijden niet makkelijk is. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn mama nu niet zou mogen bezoeken.
Hoe ervaar je het werken in een WZC in tijden zoals deze?
Ik doe mijn job heel graag, maar het is eng. Weten dat de meeste besmettingen in WZC voorkomen, maakt me best wel angstig. Het is vaak ook niet gemakkelijk om te werken, omdat je eigenlijk afstand moet bewaren, maar dat kan natuurlijk niet altijd.
Hoe beschermen jullie jezelf op het werk?
Wij krijgen speciale schorten en natuurlijk ook mondmaskers en handschoenen. De angst om echter zelf besmet te geraken, is er natuurlijk nog. Wij moeten onze werkkleren op het werk laten en nieuwe kleren aantrekken vooraleer we naar huis gaan. Douchen doen we op het werk na elke shift.
Hoe gaan de bewoners om met het coronavirus?
Ik werk in een WZC dat gespecialiseerd is in mensen met dementie. Sommige bewoners beseffen het dus niet, maar anderen maar al te goed. Een paar dagen geleden kwam ik een bewoonster tegen, een echte knuffelaarster. Ze vroeg om een knuffel, mijn hart brak toen ik moest zeggen dat dat nu niet mag. Dat mis ik het meeste, het sociale aspect. Je ziet deze bewoners nog en je helpt hen, maar het is niet hetzelfde als ervoor. Gelukkig kunnen we nog wel een babbeltje met hen slaan.
Interview met Tesfina Broeckmeyer
Om een goed beeld te krijgen van de woonzorgcentra in deze crisis, heb ik mijn goede vriendin Tesfina Broeckmeyer (23) geïnterviewd. Zij werkt als jobstudente in het WZC Edouard Rémy gelegen te Leuven. Het WZC zorgt enkel voor gepensioneerden, die niet meer goed te been zijn. Ik heb haar enkele vragen gesteld rond de veranderingen op de werkvloer sinds corona in België is uitgebroken.
Wat is het verloop van je dag?
Ik zal eerst een beetje uitleggen hoe mijn dagen waren voor het virus uitbrak. Ik begon om 7.30 uur stipt, mijn eerste taak was het ontbijt klaarmaken. Het brood, het beleg, de koffie etc. Iedereen kwam op verschillende tijdstippen ontbijten, nadat mijn collega’s hen had gewassen. Dit ging ongeveer door tot 10 uur. Om 10 uur kon ik dan genieten van een pauze met mijn andere collega’s. De ruimte waar we pauze nemen, is een kamer dat zicht geeft op de gelijksvloer. Na mijn pauze, kuis ik de keuken nog verder op, maar normaal probeer ik dit al klaar te hebben voor mijn pauze. Ik ben heel strikt op de netheid van de keuken, dus het neemt veel tijd in beslag.
Na mijn pauze beginnen we met het middagmaal. Het keukenteam bereidt dit in het WZC voor. Wij kunnen het daarna aan de gepensioneerden geven. Het gaat allemaal vlot, aangezien iedereen rustig aan tafel wacht tot ze aan de beurt zijn. Mijn shift stopt normaal om 12.30 uur, maar het is al eerder voorgevallen dat ze het eten zeer laat klaar hebben. Ik help dan nog even mee, zelfs als mijn dag er eigenlijk al op zit.
Op andere dagen, heeft het keukenteam het eten zeer snel klaar en kan ik nog even tijd maken voor een babbeltje met de mensen. Dat hebben ze graag.
En hoe zit het dan tijdens deze periode?
Wel, het WZC is nu drastisch veranderd, het is met 180 graden gekeerd. Ik werd erg emotioneel door al de maatregelen. De gepensioneerden mogen nu in geen enkel geval uit hun kamer, zelfs als ze geen symptomen vertonen. Ik breng het ontbijt nu tot bij de mensen op hun kamer. Ik vraag wat ze op hun boterham willen, maak dit dan klaar in de gang, zet de plateau in hun kamer en ik ben weer weg. Geen tijd voor een kort babbeltje. Het is nu extra hard werken, aangezien ik nu alles moet rondbrengen en de mensen minder geduld hebben.
Diegenen die positief zijn getest, hebben een aparte bediening met mensen die beter beschermd zijn. Die bescherming is echter nog steeds ondermaats.
Wat hebben jullie dan als bescherming?
Ik draag een groen ‘uniform’, dat ik ook voor corona droeg, met handschoenen en een gewoon chirurgisch mondmasker (zonder filter). Collega’s die besmette personen moeten verzorgen, dragen een gele schort met daaronder hun groen ‘uniform’, handschoenen, een FFP2 mondmasker (met een filter) en een bril.
Worden er nu nog steeds activiteiten georganiseerd?
Goh, nu niet dat ik weet. Ik werk enkel tijdens het weekend, dus ik heb geen idee welke activiteiten ze nu tijdens de week organiseren. Tijdens de zomervakantie en krokusvakantie werk ik wel tijdens de week, maar toen was er natuurlijk nog geen sprake van het coronavirus. Mijn collega’s zorgen er wel voor dat de gepensioneerden genoeg in contact kunnen komen met hun familie. Ze regelen skypegesprekken of er kunnen dingen verstuurd worden etc.
Welke maatregelen hebben ze nu genomen?
Ondertussen is de cafetaria omgevormd tot een intensieve zone. Hier worden de heel zieke bewoners verzorgd. Het WZC zorgt er echt voor om de verschillende afdelingen gescheiden te houden. Gelukkig dragen de verzorgers in de intensieve zone wel een degelijk pak met veel bescherming.
Wat zijn de momenten die je nu bijblijven?
Momenteel mag ik niet meer werken, aangezien er besmette bewoners zijn op mijn afdeling. Zodra er geen besmetten meer zijn, mag ik dan wel terug. De momenten die mij het meest zijn bij gebleven, zijn de momenten net nadat corona uitbrak. Het WZC had toen drastische maatregelen genomen en niemand meer in de refter toegelaten. De stilte die toen heerste in de refter was erg akelig. Normaal is er veel gebabbel en veel gelach, maar sinds toen is het muisstil.
Natuurlijk heb ik, zoals elke medewerker, mijn favoriete gepensioneerden in het WZC en wanneer die besmet zouden zijn, word ik erg emotioneel. Het is in elk geval eigenlijk zeer erg. Ik heb er ook enorm veel moeite mee hoe de mensen heel de dag in hun kamer moeten blijven, zo heel de dag tussen vier muren.
Journalisten: Githa de Jamblinne de Meux en Nikita Vanfroyenhoven
Taalredacteurs: Angélique Del Villar en Marika Temmerman
