Op zaterdag 29 februari ben ik vertrokken. “Het moment is er, ik kan niet meer terug”, dacht ik bij mezelf, na het afscheid nemen van mijn familie en mijn vriend. Ik was angstig maar heel blij en klaar om te vertrekken. Vanaf toen begon mijn nieuwe avontuur in het mooie Oeganda. In de ViaVia Entebbe. 16 weken lang ging ik profiteren van de cultuur, de natuur en de mensen. Een nieuwe wereld die voor mij openging.
Door mijn voorbije stage in Lanzarote, wist ik hoe dit nieuwe avontuur te werk zou gaan en hoe ik mij erbij ging voelen. Ik zou meteen spijt krijgen van deze beslissing, van het moment dat ik aan het vliegveld zou staan, maar zou het me niet aantrekken. Na een paar dagen zal het wel wennen en zal ik mijn plaats wel vinden. Zo was het ook. Ook al ging ik naar een ander continent en was het een maand langer dan in Lanzarote, hetzelfde gevoel speelde zich af.
De dagen waren zwaar en lang. Ik werkte 10 uur per dag en had één dag per week vrij. Mijn andere vrije dag spaarde ik op voor wanneer mijn vader me zou komen bezoeken. Gedurende mijn twee weken stage volgde ik het reilen en zeilen aan de front desk, het hart van de guesthouse, van de ViaVia. Daarnaast werkte ik aan een aantal interne documenten, die later in mijn stage zouden worden gebruikt als workshop voor het personeel van de ViaVia. Als laatste werkte ik ook verder aan een social media plan dat gebruikt zou worden tijdens het verdere verloop van mijn stage.
Oeganda wordt niet voor niks ‘the pearl of Africa’ genoemd. Het land heeft een prachtige natuur met een grote biodiversiteit. Oeganda is vrij arm maar de bevolking roeit met de riemen die ze hebben. Ik ervoer de mensen als ongelooflijk vriendelijke en vrijgevige mensen. In de ViaVia waren ze altijd goedgezind, wat mijn dag telkens beter maakte. Ze waren altijd aan het lachen en mopjes aan het maken. In de straten zagen de mensen me als het rijke blanke meisje maar in de ViaVia was dat niet zo. Dat gaf me een fijn gevoel.
Tijdens mijn stage had ik veel contact met mijn mama. Ze vertelde me veel over de coronasituatie in België en ik begon me heel veel zorgen te maken. Iedereen vertelde me dat ik beter daar zat dan in België zelf. Toch ging geen dag voorbij dat het niet ter sprake kwam. Ik dacht aan het moment dat het virus in Oeganda zou binnentrekken. Veel Afrikaanse landen zijn daar helemaal niet op voorbereid.
Op maandag 16 maart kreeg ik een zorgwekkende mail van de ambassade. Zij meldde dat op vrijdag 20 maart de laatste vlucht naar Brussel zou vertrekken. Ik weet nog precies wat ik dacht en deed. Mijn ouders hebben geen moment getwijfeld en boekten een terugvlucht op woensdag 18 maart.
Ineens werd mijn avontuur van vier maand verkort naar twee weken. Ineens had ik nog maar twee dagen voor mij in plaats van drie maand en twee weken. Het was een heel raar gevoel maar ik was toch blij.
Als ik er nu op terugkijk, bijna een maand sinds mijn terugkeer, heb ik veel gemengde gevoelens over mijn avontuur. Ik ben blij dat ik ben weggeweest, maar het was te kort om echt te zeggen dat het leuk was en dat ik meteen zou terugkeren om er stage te doen. Ik zal ooit wel nog eens in Oeganda terechtkomen, maar ik weet nog niet wanneer.
Journalist: Githa de Jamblinne de Meux
Taalredacteurs: Hayk Sahakyan en Marika Temmerman
