Ik had besloten. Na de vele pro’s en contra’s af te wegen, koos ik om voor een buitenlandse stage te gaan. Het was ten slotte mijn laatste jaar als student toerisme-en recreatiemanagement aan de Erasmushogeschool. Deze kans kon ik niet laten schieten. Uiteindelijk werd het De Tafelberg Guesthouse. Een guesthouse in Kaapstad, Zuid-Afrika. Hier kreeg ik de kans om zestien weken lang mee te helpen met het runnen van het guesthouse en om er het beste van mezelf te geven. Na een warm welkom werd ik snel ingewerkt in het Zuid-Afrikaanse leven.
Bron: E. De Maertelaere, eigen gebruik
Mijn dagen waren vrij gestructureerd. ‘s Morgens verzorgde ik het ontbijt voor de gasten. Tot elf uur konden de gasten uitchecken en in de namiddag hielp ik dan weer nieuwe gasten inchecken. Het contact met de verschillende nationaliteiten was verrijkend. Tussendoor beantwoordde ik e-mails en keek ik of er nieuwe boekingen binnenkwamen. Een guesthouse runnen betekent namelijk ook veel wachten op nieuwe gasten. Nadat de laatste gasten van de dag ingecheckt waren, had ik nog voldoende tijd over om de stad en de plaatselijke cultuur te verkennen.
Midden maart begon ik alarmerende berichten te ontvangen van het thuisfront. Het coronavirus had België bereikt. Familie & vrienden vertelden me wat er allemaal aan de hand was en welke maatregelen er werden opgelegd. Dit was iets wat ik me maar moeilijk kon voorstellen. In Kaapstad ging alles namelijk nog steeds zijn normale gangetje. Tijdens deze periode had ik wel meer contact met mijn stagebegeleider mevrouw Pieters, de ambassade en andere buitenlandse studenten van EhB. De situatie in Europa veranderde snel. Veel toeristen annuleerden hun boeking en de gasten die reeds in het guesthouse verbleven, vertrokken vroeger. Zo wisten ze zeker dat ze nog in België raakten. Op 18 maart heb ik samen met mijn stagementors beslist dat het beter was om huiswaarts te keren. Dit vond ik een heftige beslissing, maar uiteindelijk was het wel de beste beslissing. Ik wou namelijk niet vast komen te zitten in Zuid-Afrika.
Dus boekten we mijn vliegticket om en kon ik zaterdag 21 maart opstijgen richting Amsterdam. Dit bleek uiteindelijk ook de voorlaatste, rechtstreekse vlucht te zijn dat nog in Nederland zou landen. Voor mij bleef het allemaal heel surreëel. Er was namelijk nog niet veel veranderd in Kaapstad, het leven ging nog steeds zijn normale gangetje. Het enige verschil was dat mensen startten te hamsteren in de winkels.
Eenmaal aangekomen in Amsterdam had ik een vreemd gevoel, het was er zo stil. Enkel mijn papa stond me op te wachten in de aankomsthal want blijkbaar mochten er maar twee mensen in onze auto. Mama kon dus niet mee. Op de terugweg naar huis leken de, normaal gezien, drukke autosnelwegen zo doods. Ik ben nog nooit aan zo’n vlot tempo door de Kennedytunnel gereden.
Bron: E. De Maertelaere, eigen gebruik
Voor mij was het een hele omschakeling. Van het drukke Zuid-Afrika naar het rustige België. In Kaapstad kon ik nog zonder moeite buiten komen. In mijn vrije tijd kon ik de stad ontdekken, nieuwe activiteiten uitproberen en genieten van het warme weer. Ik heb er dan ook echt van genoten. Ik heb tijd kunnen maken om te gaan duiken met zeehonden, de pinguïns van Boulders Beach te bezoeken, wijn te proeven in Stellenbosch, Lion’s Head te beklimmen en nog zo veel meer. Terug hier in België moest ik thuis blijven, dit was toch wel even wennen. Zeker de eerste weken want toen moest ik namelijk verplicht in quarantaine en mocht ik helemaal niet buiten. Ik was in contact gekomen met personen die het coronavirus hadden opgelopen. Ik kon dus mijn familie niet bezoeken en probeerde zo veel mogelijk afstand te houden van mijn broer want hij is een longpatiënt. Het contrast kon niet groter.
Tot op heden hou ik de nieuwsberichten van Zuid-Afrika nog steeds in de gaten. Vertrekken was de juiste beslissing, het land is namelijk ook in lockdown gegaan. De meeste regels zijn gelijkaardig met de regels die werden opgelegd in België. Toch zijn er daar ook een paar absurde maatregelen genomen. Zo wordt er geen alcohol meer verkocht en mag de bevolking helemaal niet meer buiten. Ook niet om de hond uit te laten. Ik hoop dat deze heisa snel achter de rug is. Ik zou graag deze zomer buiten kunnen genieten van een terrasje met vriendinnen en in het najaar teruggaan naar Kaapstad. Er bevindt zich daar nog enorm veel dat ik nog wil ontdekken.
Samenwerking tussen L. Aelbrecht en E. De Maertelaere
Uitzicht over de stad vanaf Lion’s Head 
De pinguïns van Boulders Beach
