Goedemorgen, bonjour!
Wat is uw bestemming?
U mag de bagage op de band zetten, alstublieft.
Begin maart, een doodnormale dag op de luchthaven. Honderden passagiers passeren je aan de check-in balie en tussendoor slaag je misschien hier en daar een babbeltje met de collega’s. Paspoorten worden gescand, bagages worden ingecheckt en overal klinkt het geluid van kibbelende koppels over verloren paspoorten of foute kledingkeuzes.
Twee weken later. Radiostilte.
De coronacrisis heeft de luchthaven uiteindelijk ook ingehaald en zorgt ervoor dat het steeds meer weg heeft van een spookstad in plaats van de grootste luchthaven van België. Aan de check-in is het stil. Aan de gates is het enige geluid dat je hoort het gezoem van de automatische schuifdeuren. Bijna alsof heel de luchthaven zijn adem inhoudt voor de storm die nog komen moet.
Mijn medestudente Bianca Neskens en ik, Helena De Wilder, hebben beiden stage gelopen op Brussels Airport. Al snel ondervonden ook wij dat de luchthaven tevergeefs probeerde om het hoofd boven water te houden tijdens een crisis die even hard toeslaat als een genadeloze tsunamigolf.
Op een normale dag meer dan 600 vluchten, nu met moeite een tiental.
Tibo Andries, voormalig student aan de Erasmushogeschool te Brussel, werkt momenteel bij Axxicom, het bedrijf op de luchthaven dat verantwoordelijk is voor de bijstand van passagiers. Hij verklaart dat hij samen met zijn collega’s op een normale dag meer dan duizend passagiers moet vervoeren maar dat dit op zijn laatste dag beperkt werd tot slechts vier personen.
Ook Luna Meert, studente Toerisme aan de Erasmushogeschool, heeft haar stage gelopen op de luchthaven. “Wat ik heel erg vind aan deze crisis, is dat het besef van hygiëne ineens zwaar toeneemt. Je staat er nu pas bij stil hoe vuil de toiletten eigenlijk zijn en hoe erg het is dat ze nu pas zo grondig gekuist worden”, zegt Luna.
Ook Erik Wilms, Branch Manager voor Securitas, is ervan overtuigd dat vele luchtvaartmaatschappijen het nog heel moeilijk zullen krijgen de komende maanden of zelfs jaren. ‘De hele sector staat voor een jarenlange, zware en ingrijpende herstel- en herstructureringsperiode die wereldwijd ontelbare gezinnen (zwaar) gaat treffen’, verklaart Erik.
Buiten alle harde feiten, ontvingen wij van collega’s en vrienden een aantal straffe verhalen van op de luchthaven tijdens deze coronacrisis.
Wilt u alstublieft uw mondmasker afzetten?
Paspoort aannemen, gegevens nakijken en beslissen of de persoon die voor je staat wel degelijk overeenkomt met de persoon op de paspoortfoto. Normaal verloopt dit van een leien dakje en ben je in een mum van tijd klaar. Echter hoor je de laatste tijd steeds vaker ‘Neen, ik neem mijn mondmasker niet af’. En wat kan je doen dan? Je zit daar achter je balie en je weet donders goed dat je niemand mag doorlaten zonder hun volledige gezicht te hebben gezien. Dus je vraagt vriendelijk of ze het toch willen afnemen en voor je het weet krijg je een pen naar je hoofd gesmeten. Altijd leuk hé, die crisissen.
Neen, niet op de knop duwen!
Bron: Anefo, 1972
Miscommunicatie kan overal gebeuren, dat weet iedereen. Maar wanneer er bijna niets te doen is op de luchthaven, valt het op dat niet iedereen er met zijn hoofd bij is. Stel je even voor dat je over de bagageband moet stappen om nieuwe boardingpassen te gaan halen. Je vraagt aan je collega om NIET op de knop te duwen waarmee de band wordt geactiveerd. Je zet één voet op de band, BAM! Een druk op de knop, de band beweegt en daar lig je dan als een spastische zeester op de grond achter je balie. Er is toch bijna geen werk, dus misschien toch nog even blijven liggen dan?
Heeft u nu juist naar mij gespuugd?
Ja, echt waar! Het is niet alleen een fabeltje dat je hoort op het nieuws. De laatste tijd SPUGEN de mensen echt naar je wanneer ze boos zijn. Je staat aan de gate en je bent klaar om de passagiers te laten boarden. Vervolgens komt er op het computerscherm dat je iets moet nakijken. Geen probleem, je weet hoe dit werkt. Voor je het weet sta je te discussiëren met de passagier in kwestie, omdat deze ongeduldig wordt en ben je genoodzaakt om je supervisor erbij te roepen. Het ene moment hoor je geruzie en het volgende moment kijk je op om jouw supervisor daar te zien staan met op zijn aangezicht het speeksel van de passagier. #Gezellig
Oh komaan, dat méén je niet!
Stel je dit voor. Je zit achter de check-in balie en je ziet zo goed als niemand. Oké, die vier passagiers die je in het laatste anderhalf uur hebt ingecheckt mogen niet vergeten worden, maar toch. Na twee lange uren komt een collega dag zeggen omdat hij naar huis gaat. Je merkt dat hij nu al de derde persoon is die naar je buik zit te staren en je trekt je wenkbrauw op, zo van, ‘heb ik iets van je aan misschien’?
God verbiedt, dat het laatste antwoord dat je verwacht had, zou zijn: “Euhm, ja, uw broek staat wagenwijd open.” Vooral wanneer je beseft dat het al anderhalf uur geleden is dat je naar de WC bent gegaan. Nog steeds mijn oprechte excuses hiervoor aan deze vier passagiers.
Niet aanraken!
En dan de allerleukste… Als check-in agentes hoeven wij je waarschijnlijk niet te vertellen dat het grootste deel van onze job bestaat uit het scannen van paspoorten. Het is dan ook allesbehalve leuk om van de enige passagier die je ziet op twee uur, te horen dat je zijn paspoort niet mag aanraken. Ja, meneer, wat verwacht je dan van mij? Het is best grappig om te zien hoe sommige mensen hun paspoort dan beginnen te verdedigen alsof ze Sméagol uit Lord of the Rings zijn. Je hebt bijna zin om hun paspoort af te pakken en weg te lopen terwijl je roept ‘MY PRECIOUS’.
Van minderjarigen die vastzitten zonder papieren tot vallen over de bagagebanden, de luchthaven heeft de laatste maand al heel wat meegemaakt. Je kan erom lachen of je kan erom wenen maar de toekomst van de luchtvaartsector heeft er nog nooit zo troebel uitgezien. Wij zijn dus niet van plan om binnenkort te gaan vliegen en beschermen onze gezondheid koste wat kost. Want alle Sméagols op de luchthaven hebben ons wel iets geleerd:
DON’T TOUCH IT! IT’S MINE!
Geschreven door B. Neskens & H. De Wilder
