
Ik ben Lies Neyens, 21 jaar en afkomstig uit Wijchmaal-Peer in Limburg. Wijchmaal-Peer is een klein dorpje, of op z’n Vlaams zou men ook wel eens boerengat zeggen. Ik verblijf momenteel in San Roque, in de provincie Manabí, in Ecuador. Mijn beeld over zo’n een boerengat is heel wat veranderd, want hier zit ik echt afgesloten van de buitenwereld. Hieronder vertel ik wat meer over mijn (eerste) ervaringen en avonturen.
Waarom Ecuador?
Ik ben, hier in San Roque, mijn derdejaars stage bij Diosa de la Montaña aan het vervullen. Eén ding was voor mij, bij de keuze van een stageplaats, zeker; ik moest en zou naar het buitenland gaan. Dankzij de stagebeurs, georganiseerd door TRM, leerde ik Christel en Marco kennen. Christel en Marco vertelden, vol enthousiasme, over hun nieuw project in Ecuador. Ik was meteen mee met hun verhaal, al was de bestemming voor mij redelijk onbekend. Vaak denkt men, bij ontwikkelingslanden, aan Afrikaanse landen. En ook ik, daar ga ik niet over liegen, wist niet dat Ecuador een ontwikkelingsland was. Ik ben echter iemand die heel leer-/nieuwsgierig is; het liefst van al leer ik nieuwe landen en culturen kennen. De keuze was voor mij dus snel gemaakt.

Eerste indruk?
Although I had a great guidance by our school and by Christel and Marco, I still left for Quito, without really knowing what was waiting for me. I now knew that Ecuador was a developing country, but I had never been to a developing country before. So I didn’t have clear expectations, so I left with a small heart, but with a lot of courage.
De eerste dagen in Ecuador, op weg naar onze eindbestemming San Roque, waren voor mij moeilijk. Ik had me op geen enkele manier kunnen voorbereiden op wat ik onderweg zag. Ik denk dat die dagen benoemd kunnen worden als mijn cultuurshock. Ik besloot om mijn gevoelens op papier te noteren, aangezien ik ze met niemand kon delen. Dit zijn enkele van de woorden die ik toen opschreef:
“Amai!”
“Wauw, misschien kan ik toch beter Spaans dan ik dacht!”, “…Of toch niet.”
“Wauw, zo mooi.”
“Wauw, zo anders…”
“Wauw, what did I sign up for?”, …
Eens aangekomen in San Roque werd ik opnieuw overweldigd met deze gevoelens. Ik schreef het volgende neer:
“Nog 16 weken… Doorzetten & trots zijn op u zelf.”
However, that “carrying on”-part got much easier, really quickly. I got to know the people I was going to live with, in the next months and those mixed feelings where left behind fairly quickly. This experience became life-changing.

Waarom stage in een ontwikkelingsland?
Als ik terugkijk op de afgelopen maanden, merk ik dat ik veel bijleerde. Niet alleen op vlak van mijn stage, maar vooral ook op vlak van mezelf. Ik zou deze ervaring voor geen geld – of in dit geval ziekte – in de wereld willen inwisselen. Aan iedereen die op zoek is naar een stageplaats, raad ik aan om een stapje buiten je comfortzone te zetten. Kies voor die stageplaats in het buitenland, maar vooral; kies voor die stageplaats waar jouw inbreng zoveel meer betekent dan cijfertjes alleen.




